İĞDECİK KÖYÜ      
       Burası bizim köy, İğdecik Aşık Veli'nin köyü,
       
       Eski tapu kayıtlarında; Tonus karyesine bağlı "Virdikışla Köyü" diye geçer İğdecik. Dillilerin çalıp söyleyenlerin kışlası anlamında alınırsa bu ad, İğdeciğin geçmişinde Aşık Veli'den evvelleri de varmış demek ki,
                        
       Aşık Ali İzzet
       "İğdecik köyü'nün halk aşıkları, duyurur Allah'a amanlarını…" derken bir şeyler biliyordu elbet.
       Büyük yerleşim merkezlerinin en uzağında, dağların en yükseğinde, Şarkışla'nın en küçük köyü bizim köy. Oradan öteye  yol gitmez ki gelip geçerken biline. Oysaki suyu içilen, yemeği yenilen bir köy İğdecik. (Hüseyin Ünal)
      
         Tarihi :
       Köyün adının nereden geldiği ve geçmişi hakkında kesin bir bilgi olmamakla birlikte; büyüklerimiz, atalarımızın Horasan'dan gelip önce Malatya Hekimhan'a daha sonra eskiköy olarak tabir edilen yere daha sonra ise su azlığından dolayı şimdiki bulunduğu yere yerleşildiğinden bahsederler. Başlangıçta üç kardeşten Tanışmanlı'dan  (Danışmentli) oluşan köy nüfusu sonradan bazı katılımlarla büyür ve kırk haneye kadar çıkar.
       
       
Kültür ve Geleneklerimiz :
       Köyün gelenek ve görenekleri yoz kültüre rağmen özünü koruma çabasındadır. Kente göç edenler kültürlerini yanlarında getirmiş ve belirli zamanlarda bir araya gelip kopmaları önleme çabasındadırlar. Kültür olarak küçük yerleşim birimlerinin kültürleriyle aynı özelliği taşımaktadırlar. Ananelerine bağlı yaşamış bunu koruma çabası vermiştir. Son yıllarda köy derneğinin katkılarıyla yaz ayında şenlikler yaparak hem kendi bağrında yetiştirdiği ozanlarını anıp hem de kopmaları azaltma çabası yaşamaktadır. 
      
         A - 1975 veya birkaç yıl sonrasına kadar köyümüzde yapılan düğün merasimleri aşağıdaki sırayı takip etmekteydi.
       1.gün damat evine bayrak dikilir.
       2.gün damat banyo aldırılır (eski tabirle güva çimdirilir.)
       3.gün düğüncü  toplanır
       4.gün gelin almaya gidilir
       5.gün damat evine gelin indirilir ve düğün sona erer.
      
       NOT: Sayın büyüklerimiz veya bilenlerimiz lütfen sayfamıza yukarıdaki maddeler halinde sıraladığımız ve sona eren  geleneğimizin detaylarını açık olarak yazmak isteyenini var ise  bekliyoruz.
      
          B - Yine 1975 veya birkaç yıl sonrasına kadar köyümüzün bir geleneği olan "Saya Gezme" vardı. Bildiğimiz kadarıyla buraya aktaralım. Koyunların (davarların) kuzulamasına yaklaşık elli gün kala köy gençlerinin düzenleyip köy halkının da katılımı ile köy haneleri tek tek gezilir. Köy gençleri; gelin, kolsuz, ayı, tilki, tavşan vb. hayvan kılıklarına girerek davul ve zurna eşliğinde gezerken her evin önünde çeşitli maniler söylerler. 
       
       Hey humudur humudur,  ayran mudur-su mudur?
       Evden eve geldik . . . . . . . ağanın kapısı bu mudur?
      
       Hey hayadan hayadan yılan akmaz kayadan
       Acımızdan gelmedik, töremiz var sayadan.
                        
                         Hey ne oldu ne oldu elli gün kaldı
                         Elli günden sonra hoşur hoşur yağsın gümbür sağsın…